Datum: 31 mei 2014
In Nederland en België zijn we gewend dat er een landelijke bescherming en opvang is voor gevonden dieren. Het maakt niet uit waar je bent, in een stad of in een dorp, als je een verdwaalde hond of kat tegenkomt dan kun je de plaatselijke dierenbescherming bellen en je kan er redelijkerwijs van uitgaan dat het dier in goede handen komt en goed verzorgd wordt. En dat geldt ook voor je eigen dier. Als je je hond of kat verliest … als het gevonden wordt grote kans dat je hem terugvindt.
In Frankrijk werkt het niet zo. In Frankrijk heb je geen landelijke dekking. In Frankrijk is de burgemeester volgens de wet persoonlijk verantwoordelijk voor gevonden dieren in zijn of haar gemeente. Maar op de stricte naleving van deze wet wordt niet echt toegezien, dus wat er gebeurt met gevonden dieren is volledig afhankelijk van de goodwill van de burgemeester.
Houdt de burgemeester zich aan de regels dan zou je ervan uit mogen kunnen gaan dat er iemand 24 uur per dag /7 dagen per week /365 dagen per jaar beschikbaar is voor de opvang van gevonden en verdwaalde dieren, dan zijn er instructies over wat je moet doen als je een hond of kat vindt of als je je eigen kat of hond verloren bent en dan hangen de instructies met vermelding van contactpersoon en telefoonnummers bij het gemeentehuis of staan deze op de site van de gemeente, en dan kan je er ook van uitgaan dat de gemeente een contract heeft met een dierenarts voor gewonde dieren. Het dorp zal een asiel hebben of toegang tot een collectief asiel. Het asiel zal in de meeste gevallen aan de minimale normen voldoen, die uiteraard een stuk lager liggen dan wij in het noorden gewend zijn.
Om een voorbeeld te geven, in dit filmpje is een klein asiel te zien, goedgekeurd door de inspecties.
Maar het is beter dan niets.
De regels correct opvolgen kan veel geld kosten. En dat hebben vele kleine gemeenten er niet voor over. Bovendien staan “dieren” niet hoog op de politieke agenda, zowel landelijk als lokaal.
Op het franse platteland worden honden en katten nog steeds meer gezien als nutdier en niet als huisdier. Aan “gevonden dieren” en “straatdieren” wordt dus een lage prioriteit gegeven. In sommige gevallen is er in het geheel geen opvang voor deze dieren. Stichtingen maken dan soms de raarste dingen mee zoals een hond die wordt aangegeven bij een gemeente, en die een paar dagen later weer gewoon op straat loopt en gevonden wordt in weer een andere gemeente.
In andere gevallen zullen burgemeesters wel voldoen aan de wet, maar zullen ze kiezen voor de makkelijkste optie en besteden ze de taak uit aan een lucratief bedrijf: een professionele honden- en kattenvanger. De ervaring heeft geleerd dat wanneer winst de belangrijkste motivatie is de dieren er vaak onder te lijden hebben. In plaats van te wachten tot een dier ter adoptie kan worden gesteld worden steeds meer dieren en zelfs ook hele jonge dieren, automatisch geëuthanasieerd.
HONDEN- EN KATTENVANGER IN DE VENDEE, WEST-FRANKRIJK
In de Vendée wordt zo’n commerciële honden- en kattenvanger ervan verdacht vele dieren onnodig in te laten slapen. Hij werkt voor het merendeel van de gemeenten in de Vendée. De lokale stichtingen voor de bescherming van dieren verdenken hem al jaren van verwaarlozing van dieren en van het illegaal doden. Nu gingen er eind augustus vorig jaar (dus 2013) foto’s in omloop op de sociale media van dode honden en katten met bebloede koppen en neuzen, van dieren die afkomstig zijn uit dit asiel. Afschuwelijke foto’s gemaakt door de buren, die klaagden van regelmatig en hartverscheurend gejank van honden die de dood ruiken, van bloed op het trottoir waar kinderen in speelden. De cadavers lagen voor het asiel, buiten het hek, in een vuilnis container, klaar om te worden opgehaald door het destructiebedrijf.
Vooral het verhaal van Banjo de zwarte colly was heel aangrijpend.
Een familie vond Banjo (zo hebben ze de hond genoemd) en deed er goed aan te doen hem naar dit asiel te brengen, want het zou wel eens kunnen zijn dat z’n baasje hem kwijt was geraakt en dus zocht. Bij vertrek vertelden ze de eigenaar van het asiel nog dat, zou z’n baasje niet op komen dagen, ze hem zelf wel graag zouden willen adopteren. “Dat was goed”, zei de eigenaar van het asiel. Hij zou 15 dagen in het asiel blijven en daarna zou hij worden gechipt en aan een stichting worden gegeven die hem vervolgens ter adoptie zou kunnen stellen. De familie heeft nooit meer iets van Banjo of van het asiel gehoord, en waren in de veronderstelling dat hij terug was bij z’n baas, totdat ze de foto’s op het internet zagen. De arme Banjo lag dood naast z’n vele lotgenoten.
Er zijn officiële klachten ingediend tegen het asiel, en er is een onderzoek gaande uitgevoerd door de openbare aanklager. Het bedrijf wordt ervan verdacht honden en katten te doden zonder de hulp in te roepen van een dierenarts, hij zou fouten hebben begaan bij het zoeken van de eigenaren van dieren die wel gechipt zijn, de dieren zijn uiteindelijk ingeslapen. Zijn register zou niet compleet zijn. De beelden die we hieronder laten zien zijn van honden uit zijn asiel. Dit soort beelden zou je verwachten in ontwikkelingslanden, niet in een land als Frankrijk.
Als je de beelden goed bekijkt lijkt het er sterk op dat de honden gedood zijn met een klap op de neus, zoals dat hier gebeurt bij het doden van bever-ratten en de boxer heeft een blauwe tong alsof hij gestikt zou zijn. Een professor in de veterinaire pathologie heeft de foto’s bekeken en komt ook tot de conclusie dat het erop lijkt dat deze dieren niet op de wettelijke manier door een dierenarts met een spuitje zouden zijn ingeslapen.
Het is nu een jaar geleden dat deze affaire gestart is en de resultaten van het onderzoek zijn nog steeds niet bekend gemaakt en de belangrijkste getuigen die tegen hem kunnen getuigen zijn nog steeds niet gehoord. Ondertussen gaat het bedrijf gewoon door en contracten zijn vernieuwd. De regionale overheid steunt hem en laat systematische euthanasie toe ook al is het verboden bij de wet, wegens een gebrek aan genoeg stichtingen om voor al die honden en katten een goed plekje te vinden.
Wij raden u aan, ook al uit solidariteit voor deze honden en deze katten, de Vendée, in het bijzonder La Caillère-St Hilaire, Château-d’Olonne en Montaigu, dit jaar te mijden als vakantiebestemming. En besluit u uiteindelijk toch naar de Vendée te willen komen, laat dan uw hond of kat liever thuis of houdt hem goed aangelijnd…
Uw vakantie zou anders wel eens heel naar af kunnen lopen.
Wilt u meer weten van deze zaak kijk dan op deze pagina https://www.facebook.com/events/530531430356982/
De petities zijn nog open om te tekenen
http://www.petitionduweb.com/Petition_stope_au_massacre-1001738.html
Say NO! to France 